Σύμφωνα με τη μυθολογία, κάτω από τους βραχώδεις σχηματισμούς της Μυκόνου θάφτηκαν οι Γίγαντες που σκότωσε ο Ηρακλής κατά τη Γιγαντομαχία. Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι το νησί πήρε το όνομά του από τον ήρωα Μύκονο, γιο του βασιλιά της Δήλου Άνιου και της νύμφης Ρυούς. Πρώτοι κάτοικοί του υπήρξαν οι Κάρες και οι Φοίνικες, ενώ οι Ίωνες εγκαταστάθηκαν εδώ περί το 1.000π.Χ. Μεταγενέστερα, πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων και των Βυζαντινών. Στους τελευταίους, μάλιστα, αποδίδονται σημαντικά αμυντικά έργα που έγιναν για το φόβο των πειρατών. Μετά τη Δ’ Σταυροφορία, η Μύκονος περιήλθε στη βενετσιάνικη οικογένεια των Ανδρέα και Ιερεμία Γκίζι, παραμένοντας στον έλεγχό τους μέχρι το 1390. Αυτή την περίοδο ιδρύεται η Χώρα με τα δαιδαλώδη σοκάκια της, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Το 1537 ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ναύαρχος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, καταστρέφει τη Μύκονο. Αν και ο τόπος παραμένει υπό οθωμανική κατοχή μέχρι το 1821, λόγω γεωγραφικής θέσης εξελίσσεται σε σημαντικό σταθμό ανεφοδιασμού για τα ξένα εμπορικά πλοία και ναυτικό κέντρο. Το 1822 οι Μυκονιάτες, με οδηγό τη Μαντώ Μαυρογένους, αποκρούουν μια επίθεση μοίρας του τουρκικού στόλου και συμμετέχουν στον απελευθερωτικό αγώνα με τέσσερα εξοπλισμένα πλοία. Το 1873 η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή της Αθήνας αρχίζει τις ανασκαφές στο ιερό νησί της Δήλου, προωθώντας στους ανώτερους κοινωνικούς κύκλους την ιδέα του ταξιδιού στην περιοχή. Περί το 1930, η ελίτ της εποχής φτάνει στη Δήλο, ανακαλύπτοντας εκτός από τα εντυπωσιακά αρχαιολογικά ευρήματα, και τη Μύκονο. «Μοιραία», ο τουρισμός αναπτύσσεται και η Μύκονος κερδίζει επάξια τη θέση που της αξίζει στην παγκόσμια τουριστική αγορά.